แต่การพูดถึงความคิดสร้างสรรค์ กับ การค้นหาและนำใช้ความคิดสร้างสรรค์นั้น… โดยทั่วไปจะถือว่าเป็นเรื่องไม่ง่ายสำหรับคนส่วนใหญ่ที่ไม่ได้มองความคิดสร้างสรรค์เชื่อมโยงกับปัญหา และ ข้อเท็จจริง… ซึ่งในทางเทคนิคจะแยกความคิดสร้างสรรค์ออกจากปัญหาได้ยากมาก… การให้กำเนิดความคิดสร้างสรรค์ทั้งหมดจึงมีพื้นฐานมาจาก “การคิดออก” ว่าจะแก้ปัญหาอย่างสร้างสรรค์ได้อย่างไร…
การตำหนิติติงหรือถึงขั้นว่าร้ายป้ายสีกันและกันในองค์กร ซึ่งอ้างอิงความรับผิดชอบบ้าง ผลงานบ้าง และ อะไรอีกมากมายที่มาจากสาเหตุมากคนก็มากความ โดยคนส่วนใหญ่ก็ไม่มีใครพร้อมจะรับผิดกันนัก เว้นแต่จะหลบหลีกความผิดพลาดนั้นๆ ไม่ได้… การวิพากษ์วิจารณ์ หรือ การตำหนิติติง หรือ เลวร้ายถึงขั้นว่าร้ายป้ายสีกันในองค์กรจึงนำมาซึ่งความขัดแย้งภายในอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้เสมอ…
ความสัมพันธ์ที่มาจากความรักความเข้าใจ โดยทั้ง “ความรัก และ ความเข้าใจ” จะเป็นที่มาของหลักคิดต่อคนรอบข้างในสายสัมพันธ์ในทางบวก ซึ่งความคิดเชิงบวก หรือ Positive Thinking และ Growth Mindset หรือ ชุดความคิดอันเติบใหญ่ต่อยอดในทางสร้างสรรค์ได้อีกที่คนๆ หนึ่งมีอยู่กับตัว… จะยอมสละเวลาเพื่อ “สร้างความเข้าใจ” กับคนในสายสัมพันธ์เสมอ
ความกลัวเป็นส่วนหนึ่งในการวางแผนชีวิตของทุกคนเสมอ ซึ่งแผนทุกแผนที่หาตัวเลือก หรือ ทางเลือกให้ตัวเองไม่ต้องไปเผชิญหน้ากับสิ่งที่กลัว หรือ อีกนัยหนึ่งก็คือการสร้างทางเลือกให้ตัวเองสามารถถอยห่าง และ หลบจนพ้นสาเหตุของความกลัว… ย่อมไม่ถือว่าทางใดทางหนึ่งเป็นความขลาดเขลา
แนวคิดการนำและผู้นำสมัยใหม่ จะมองการประชุมเป็นอุปสรรคมากกว่าจะมองว่าเป็นขบวนการทำงานเพื่อขัดเกลาโอกาส… ความจำเป็นแบบนักบริหารและผู้นำยุคเก่า ที่ข้อมูลข่าวสารและข้อเท็จจริงในอดีตอยู่กับคนและกลไกออฟไลน์ทั้งหมด จนต้องเรียกคนที่เกี่ยวข้องมานั่งรวมกัน “พูดคุย แลกเปลี่ยนและสื่อสารข้อมูลตามวัตถุประสงค์พร้อมกัน” จึงไม่จำเป็นอีก…
Coaching หรือการสอนงานในองค์กรหนึ่งๆ โดยธรรมชาติแล้ว ไม่ได้มีวาระเดียวเฉพาะเมื่อต้องรับน้องใหม่เท่านั้น เพราะในทุกวันของการทำงานในยุคที่อะไรๆ ก็ไม่ได้นิ่งและเหมือนเดิมอย่างคุ้นเคย… ทำให้การสอนงานเกิดขึ้นเป็นส่วนหนึ่งของงานไปด้วยเป็นส่วนใหญ่… บ่อยครั้งลูกน้องต้องเรียนรู้อะไรอีกมากจากหัวหน้า ซึ่งหัวหน้าเองก็อาจจะเพิ่งถูกสอนมาจากหัวหน้าอีกชั้นหนึ่งมาเหมือนกัน หรือไม่ก็เพิ่งไปเรียนรู้มาใหม่เพื่อพาทีมหรือองค์กร ขยับออกจากความ “ซ้ำซาก” ซึ่งต้องเปลี่ยนแปลงอย่างเดียวเพื่อแก้ซ้ำซากเป็นท้าทาย
งานพิมพ์เมื่อสองร้อยกว่าปีก่อนส่วนใหญ่จะเกี่ยวข้องกับกิจการด้านเผยแพร่ศาสนา นั่นทำให้เบนจามินวัย 20 ปี ทำร่างต้นฉบับว่าด้วยคุณธรรม 13 ประการ หรือ 13 Virtues ของตนเองขึ้น ซึ่งนักประวัติศาสตร์ส่วนใหญ่ประเมินว่า เบนจามิน แฟรงคลิน วัยหนุ่มฉกรรจ์น่าจะพยามเขียนต้นฉบับหนังสือของเขาตามความฝันที่คุกรุ่นในจิตวิญญาณมากกว่า… แต่การนำข้อปฏิบัติทั้ง 13 ประการนั้นมาใช้กับตัวเองอย่างต่อเนื่อง และเผยแพร่บอกต่อใน “ยุคเรืองปัญญาในอเมริกา” ซึ่งต่อยอดมาจากอุดมคติว่าด้วยมนุษย์นิยม ยุคฟื้นฟูศิลปวิทยาการ กับการบุกเบิกความรู้และการค้นพบในสาขาปรัชญาธรรมชาติหรือวิทยาศาสตร์สมัยใหม่ ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้นในอังกฤษและยุโรป… เบนจามิน แฟรงคลินจึงได้รับการยอมรับอย่างกว้างขวางในไม่ช้า
The Student Mindset ของ Steve Oakes และ Martin Griffin รวมทั้ง VESPA Model ที่อธิบาย “ความสำเร็จ” ผ่านตัวแปรทั้ง 5 อันได้แก่ Vision… Effort… Systems… Practice และ Attitude นั้น… ในทางปฏบัติแล้วจะเป็นเครื่องมือของฝั่งผู้สอน ที่ต้องนำแนวทางการพัฒนา VESPA Minกset ให้ผู้เรียนด้วยเครื่องมือและเทคนิคที่อธิบายไว้เป็นลำดับในแต่ละบทและตอนของเนื้อหาในหนังสือ…
ระบบการศึกษาที่เราท่านได้สัมผัสและรับรู้กันมา จนพาพวกเรามาถึงวันที่มีความรู้และประสบการณ์เพียงพอที่จะประกอบสัมมาอาชีพได้นั้น ระบบการศึกษาทุกรูปแบบล้วนมี “การเรียน กับ การสอน” เป็นกลไกสำคัญในระบบเสมอ ซึ่งความงามของระบบการศึกษาทุกระบบและรูปแบบ คือการสร้างผลลัพธ์ร่วมกันของขั้วการเรียนและขั้วการสอน จนเห็นพัฒนาการเป็นภูมิรู้และประสบการณ์ทั้งในตัวผู้เรียนและในตัวผู้สอนไปพร้อมกัน
การจะผลักดันให้คนๆ หนึ่งทำอะไรซ้ำๆ ไปเรื่อยๆ โดยเฉพาะการฝึกฝนซักซ้อมเพียรทำจนเกิดผลในระยะยาวนั้น ต้องการมากกว่าแค่รู้ว่า… ต้องฝึกอย่างไร และหรือ ทำอย่างไรจึงจะเพียรพยายามได้ไม่ท้อถอย โดยเฉพาะเป้าหมายระยะยาวระดับวิสัยทัศน์ หรือ Vision ซึ่งต้องทำและสร้างหลายอย่างเพื่อให้ได้ตามเป้าหมายนั้น… และสิ่งที่จะ “ประครองให้การฝึกฝนซักซ้อมเพียรทำ” เกิดขึ้นจนไปถึงเป้าหมายระดับวิสัยทัศน์ ดังกล่าว ต้องการทัศนคติ หรือ Attitude ที่ไม่ขัดแย้งกับเป้าหมายบนวิสัยทัศน์นั้นเป็นอย่างน้อย
