การเปรียบเทียบสิ่งที่ตนมีกับสิ่งที่ผู้อื่นมี และ จิตปรุงแต่งถึงสิ่งที่อยากมีเหมือนที่คนอื่นๆ เขามี… ในทางจิตวิทยาถือว่าเป็นธรรมชาติระดับสัญชาตญาณที่มีร่องรอยให้เห็นมาตั้งแต่วัยเตาะแตะ ซึ่งเด็กวัยหัดเดินส่วนใหญ่ก็มักจะสนใจของเล่นในมือเด็กคนอื่น และ แสดงพฤติกรรมอยากมีอยากได้ออกมาให้เห็นอย่างโจ่งแจ้งเสมอ ซึ่งการเติบโตแก่เฒ่าของคนๆ หนึ่งจะไม่สามารถลบ หรือ เปลี่ยนสัญชาตญาณพื้นฐานส่วนนี้ให้หายไปไหน เพียงแต่การเติบใหญ่แก่เฒ่าสำหรับคนที่ถูกพัฒนาความคิดและสติปัญญามาอย่างถูกต้อง ก็จะมีวิจารณญาณที่เหมาะสมต่อ “สิ่งที่ตนมี และ สิ่งที่ผู้อื่นมี” อย่างเข้าใจตามวุฒิภาวะ… แต่ความตึงเครียดในความคิดจิตใจที่มาจากการเปรียบเทียบถึง “สิ่งที่ตนมี และ สิ่งที่ผู้อื่นมี” สำหรับคนส่วนใหญ่ก็ยังเกิดขึ้นอยู่เสมอ… โดยเฉพาะการเปรียบเทียบปัญหาที่เกิดกับตน เทียบกับ ปัญหาแบบเดียวกันที่ไม่เคยเกิดกับคนอื่น