เหตุผลที่นักบริหารที่มีชื่อเสียงและมีความสำเร็จอันเป็นที่ยอมรับ ต่างก็เรียกร้องหา “ทีม” ซึ่งคนเหล่านี้ล้วนแต่เชื่อมั่นศัทธาต่อการทำงานเป็นทีม โดยนักบริหารเหล่านี้จะเชื่อมประสานให้ทุกคนในทีม ร่วมลงแรงกายแรงใจและพลังสมองมาช่วยกันคิดช่วยกันทำ… ซึ่งพลังความคิดแบบทีม บวกกับความสามารถจากทุกส่วนของทีมนี่เองที่ส่งเสริมผลิตภาพ หรือ Productivity และยังช่วยลดแรงต้าน หรือ การก่อกวนการร่วมแรงร่วมใจลงได้โดยอัตโนมัติ และ ท้ายสุดจะกลายเป็นวัฒนธรรมองค์กรที่ดีงามไปในที่สุด
กระบวนทัศน์แบบทีมทรงประสิทธิภาพ หรือ Effective Teamwork จึงสำคัญกับผู้นำ และ แกนนำขององค์กร โดยต้องสร้างและใส่ใจผลิตภาพของทีมภายใต้การนำให้บรรลุเป้าหมาย เพื่อเอาความสำเร็จนั้นมาเป็นกรณีตัวอย่างของ “การร่วมแรง” ในแบบที่พร้อมจะหนุนส่งกันและกันในทีมเพื่อเป้าหมาย มากกว่าจะแบ่งแยกหรือขัดแย้ง ทั้งในแบบต่างคนต่างพาย และ มือไม่พายเอาเท้าราน้ำ… ซึ่งเป็นทั้งแรงต้านและการก่อกวนที่ “ทำลายแรงใจ” ของคนที่ร่วมลงแรงเพื่อเข้าใกล้เป้าหมายใหม่ที่รอความสำเร็จอย่างมาก
ประเด็นก็คือ… การร่วมแรงที่แท้จริงซึ่งมีความหมายลึกซึ้งถึงการทุ่มเทให้จิตวิญญาณของทีม หรือ Team Mentality อันเป็นการรวมความคิดและความเชื่อของคนในทีมจนได้แนวทางและเป้าหมายเดียวกัน โดยมีพันธะระหว่างกันว่าจะร่วมแรงผลักดันไปด้วยกันจนบรรลุเป้าหมาย… จะยากที่สุดในขั้นของการหลอมรวมความคิดและความเชื่อเพื่อให้ได้ชุดความคิดเดียวที่ทุกคนอยากเห็นความสำเร็จโดยเร็วไม่ต่างกัน
เทคนิคการหลอมรวมความหลากให้กลายเป็นเป็นไอเดียเดียว จึงต้องสร้าง “ความรู้สึกการเป็นเจ้าของ” ซึ่งต้องเริ่มต้นที่ “ต้องไม่มีใครคนใดคนหนึ่งในทีม สามารถอ้างสิทธิ์ หรือ อ้างความสำคัญถึงขั้นเป็นเจ้าของไอเดียแต่ผู้เดียว” โดยทิ้งให้คนอื่นๆ ในทีมได้เป็นเพียงลูกหาบหรือฝีพาย… ไม่เว้นแม้แต่หัวหน้าหรือผู้นำที่จำเป็นต้องระมัดระวังทั้งการผลักดันไอเดียตัวเอง และ การเอ่ยอ้างเอาความสำเร็จไปเป็นเจ้าของ… ซึ่งจะมีแต่ “ลูกทีมที่เอาใจลูกพี่เก่ง” เท่านั้นที่จะแสดงท่าทีชื่นชอบให้เห็น…
การขับเคลื่อนทีมซึ่งก็คือการขับเคลื่อนเป้าหมายจึงสำคัญที่จะต้องเริ่มต้นที่ “ความรู้สึกการเป็นเจ้าของ” โดยเฉพาะการเป็น “เจ้าของร่วมในความสำเร็จ” ซึ่งส่วนใหญ่ยังต้องใช้ทักษะผู้นำทุกกระบวนท่าในการขับเคลื่อนทีมอย่างระมัดระวัง
References…
