ความสำเร็จของนักบริหารส่วนใหญ่ล้วนแต่ต้องแลกมาด้วยความทุ่มเท ซึ่งต้องทุ่มและเททั้งสติปัญญา เวลา ประสบการณ์ รวมทั้งโลกส่วนตัวบางชิ้นบางส่วน… ก็อาจจะถูกแลกเพื่อสงวนเอาทรัพยากรจากชีวิตส่วนตัวไปทุ่มเทผลักดันความสำเร็จที่มุ่งมั่นอยู่บ่อยครั้ง… หลายคนไม่ได้ดูแลครอบครัวเท่าที่ควรจะต้องดู… หลายคนใช้วันหยุด และ เวลานอนไปกับงานมากมายที่ “ยิ่งทำก็ยิ่งมีมาให้ทำ” ไม่หยุดหย่อน เพื่อให้ได้มาซึ่งการเติบโตก้าวหน้าขององค์กร ซึ่งเชื่อมโยงกับการเติบโตก้าวหน้าของทุกคนในองค์กร ก่อนจะกลายเป็นความสำเร็จในอาชีพการงานของตัวเองอีกส่วนหนึ่ง
ประเด็นก็คือ… ไม่ว่าใครก็ตามที่เลือกจะทุ่มเทให้กับเป้าหมายภายใต้การจัดการถึงขั้น “ต้องตัดสินใจแลก” บางอย่าง หรือ หลายๆ อย่างจากส่วนของตัวเอง เพื่อเอาไปทุ่มเทแลกเปลี่ยนเป็นปัจจัยความสำเร็จของงาน ท่ามกลางความท้าทาย และ แรงเสียดทานที่มีแต่ตัวเองเท่านั้นที่รู้ว่าต้องเผชิญหน้ากับทางเลือกอะไรบ้าง โดยเฉพาะทางเลือกยากๆ และหรือ ทางเลือกที่สร้างความลำบากให้อีกทางหนึ่ง… ซึ่งบ่อยครั้งต้องใช้ความกล้าหาญ “ตัดสินใจเดินหน้า” ท่ามกลางความหวั่นไหวในจิตใจจากด้านที่อ่อนแอซึ่งมีอยู่ติดตัวติดใจของเรากันทุกคน
การเป็นนักบริหารซึ่งต้องตัดสินใจภายใต้ภาวะผู้นำเพื่อให้ได้มาซึ่งความสำเร็จ… จึงล้วนแต่มาจากการตัดสินใจในเรื่องที่ยากลำบากต่อการตัดสินใจของคนส่วนใหญ่ โดยเฉพาะการตัดสินใจท่ามกลางความเสี่ยง และ การต้องทุ่มเทอย่างถึงลูกถึงคนเพื่อให้เข้าถึงปัจจัยความสำเร็จ… ซึ่งคนส่วนใหญ่ไม่กล้าตัดสินใจทำแบบนั้น… เพราะคนส่วนใหญ่มักไม่สามารถกดข่มเพื่อก้าวข้ามความหวั่นไหวที่เกิดขึ้นจากความกลัว และ จิตใจด้านที่อ่อนแอ–สงสัย–หวาดระแวงต่อความไม่แน่นอนหลังการตัดสินใจนั่นเอง ทั้งๆ ที่ความอ่อนไหวเปราะบางจากภายใน หรือ Vulnerability ที่อยู่กับจิตใจของเรานั้น… มีไว้ชี้นำโอกาสได้เท่าๆ กับที่มีไว้เพื่อประเมินความเสี่ยงให้เราเตรียมพร้อมได้ดียิ่งกว่าเดิม
เคล็ดลับการเป็นนักบริหารที่ประสบความสำเร็จในการตัดสินใจเรื่องยากๆ จึงไม่ได้ยากอย่างที่หลายๆ คนหวั่นกลัวที่จะนำ และ รับผิดชอบการตัดสินใจ… เพราะปัจจัยความสำเร็จล้วนปรากฏให้เห็นผ่านความหวั่นไหวอันเปราะบางที่เกิดขึ้น ก็เพื่อให้ “คนกล้าตัดสินใจเดินหน้า” ได้โอบกอดความวิตก–หวั่นไหว–เกรงกลัวที่ปรากฏอยู่ทั้งหมด เพื่อเปลี่ยนเป็นความสำเร็จที่อาจจะต้องแลกด้วยสติปัญญา เวลา และ ประสบการณ์… ซึ่งการกล้าตัดสินใจเดินหน้าโดยยอมรับว่าตนวิตกหวั่นไหวและกลัวไม่ได้น้อยกว่าใคร… มักจะนำมาซึ่งการยอมรับผลของการตัดสินใจของตัวเองทั้งหมดได้เสมอ ทั้งที่ออกมาดี และ ทั้งที่ออกมาแย่สักแค่ไหนอย่างไรก็ตาม
References
